VURGU:
*1-Sözcük içinde bir hecenin, cümle içinde bir sözcük ya da sözcük grubunun diğerlerine göre daha baskılı, kuvvetli söylenmesine “vurgu” denir.
*2-Sözcüklerde ve sözcük öbeklerinde bazı hecelerin, cümlenin bütününde de bazı sözcüklerin diğerlerine göre daha yüksek tonda seslendirilmesine “vurgu” denir.
SÖZCÜK VURGUSU:
*Sözcüğü oluşturan hecelerden birinin diğerlerine göre daha baskılı söylenmesine sözcük vurgusu denir.
Not: Türkçe sözcüklerde vurgu genelde son hecededir.
kelebek, çocuk, büyük, yakın
Not: Coğrafi isimlerde vurgu genelde ilk hecede olur.
Ankara
Norveç
Asya
Not: Bazı zarflarda ve bağlaçlarda vurgu ilk hecededir.
önce, sonra, şimdi, şöyle, ayrıca, belki, yahut, yalnız
Not: Pekiştirilmiş sözcüklerde ve ünlemlerde vurgu ilk hecededir.
kıpkırmızı, yemyeşil, simsiyah
aferin, maşallah, eyvah
Not: Olumsuzluk eki (-ma / -me) vurguyu kendinden önceki heceye kaydırır.
gitmedim.
gelmeyeyim
Not: “ki, de” bağlaçları ve “mi” soru eki vurguyu kendinden önceki sözcüklere kaydırır.
Geldi mi?
Okudun mu?
Evimiz de….
Kardeşim de…
Çalışmadım ki
Görmedi ki
Not: Sözcük ek aldıkça, vurgu son eke doğru kayar.
Gözlük
Gözlükçü